Hayata Dair...

Bu sabah bir dostumun baba özlemiyle paylaştıklarını okuyarak güne başladım. Acısını yüreğimde hissettim... Hayat bazen ne kadar da acımasız olabiliyor. En sevdiklerimizi bir anda bizden alıp götürüyor. Bazen hayattaki tek dayanağımızı... Bazen öpmeye bile kıyamadıklarımızı... Kimi zaman da canımızın yarısı koparıp götürüyor bizden. Ve elimizden hiçbirşey gelmiyor. Halbuki bir fırsatı olsa, bir imkan verseler neleri feda ederdik... Sevdiklerimizi son bir kez olsun 1 dakika daha fazla görebilmek için nelerden vazgeçmezdik ki. Ne yazık ki bunu kaybetmeden anlayamıyor insan. Kayıp yaşamadan yanımızdakilerin kıymetlerini bilemiyoruz. Ne büyük bir nimettir birlikte nefes alabilmek...Uzakta da olsa hayatta olduğunu bilmek... 

Aslında kaybetmekten daha acı olanı da keşkelerimiz! İncittiğimiz, kırdığımız, anlamayıp bağırıp kavga ettiğimiz anlar için beyinde dolaşan keşkeler... Hepimizin  zaman zaman "keşke yapmasaydım, dilim kopsaydı da söylemeseydim" dediğimiz anları olmuştur. Herşey insanoğlu için...Elbette hata yapacağız birbirimizi istemeden de olsa üzeceğiz.
İnsan yaptıklarından çok yapmadıkları için pişmanlık yaşamalı bence. Böylesi daha güzel olur ve daha az acı verirdi. Mühim değil, yapamadığımız herşey için bol bol pişman olalım. Birgün isteklerimizi gerçekleştirme fırsatını bulur yada bulamayız. Ama hatalarımızı değiştirmeyi istemenin bir faydası yok. Ölüm gerçeğinin hepimiz için bu kadar ani ve yakın olduğunu bile bile insaları kırmak yaptığımız en büyük hata! Hayat bunu bize her fırsatta öğretiyor da biz mi öğrenemiyoruz? 
Düzeltemeyeceğimiz şeyleri bozmamak umuduyla...